اپیدمی خاموش در بیمارستان‌ها

بیمار سالخورده‌ای را تصور کنید که برای مداوای دقیق در بیمارستان بستری شده و تحت شرایط ایده‌آلی، داروها و مراقبت‌های مورد نیاز را دریافت می‌کند.

چند روز می‌گذرد و اوضاع بیمار تثبیت می‌شود. چند روز دیگر برای اتمام دوره درمان تزریقی و انجام مشاوره‌های پزشکی سپری می‌شود. هر روز که می‌گذرد، او بیش از پیش در تشکِ تخت بیمارستان فرو می‌رود.

بعد از یک هفته، همه چیز بنظر خوب می‌آید ولی زمان ترخیص که فرا می‌رسد، بلند شدن از تخت و راه‌رفتن او، کاری بس دشوار و طاقت‌فرساست.

او به انسانی نحیف‌تر و کم‌توان‌تر نسبت به قبل از بستری تبدیل شده‌است. بله، سیستم اسکلتی عضلانی در طول درمان ضعیف‌تر شده‌است و علت آن، گرفتگی عضلات و خشکی مفاصل ناشی از تحرکِ کم است.

یکی از اصلی‌ترین وظایف پزشکان که از آن غفلت می‌شود، جلوگیری از زمین‌گیر شدنِ بیماران، روی تخت‌های بیمارستانی است. پزشکان باید منتظر فیزیوتراپی بعد از ترخیص نباشند و فرهنگِ بلند‌شدن زودتر از تخت را در حین بستری ترویج دهند.

درست است که آنها بیمارانی تحت درمان هستند ولی بسنده‌کردن پزشکان به درج دستورات درمانی در پرونده‌ی بیمار و رها‌کردن آنها به مدت چندین روز روی تخت بیمارستان، روند درمان در بیمارستان و دوره بهبود پس از بستری را در منزل کندتر می‌کند.

ما در سیستم بهداشت و درمان، میلیارد‌ها پول برای حل مشکلات بیمارانِ بستری هزینه می‌کنیم ولی یکی از آسانترین و کم‌خرج‌ترین روش‌های حل مشکلات آنها را فراموش کرده‌ایم.

چه باید کرد؟

- آموزش پرستاران و آگاه‌سازی کادر حرفه‌ای بیمارستان درباره‌ی اهمیت حرکت‌کردن بیماران.

- تشویق پزشکان به نوشتن این جمله در دستورات مندرج در پرونده‌ی بیمار: لطفاً بیمار حداقل ۳ بار در روز، بیرون از تخت و روی صندلی بنشیند.

- سرمایه‌گذاری بیمارستان روی وسایلی مثل «واکر» که به بیمار برای راه‌رفتن کمک می‌کند. 

- نظارت ویژه به عملکرد پرستاران برای راه‌انداختن زودتر بیماران.

- نصب پوسترهای مشوق تحرک و قدم‌زنی در محوطه‌ی بیمارستان. 

- تعبیه‌ی صندلی‌های راحت برای استفاده‌ی بیماران.